|
Все горящие окна в ночи - маяки |
|
Я распавяду табе гісторыю, калі хочаш. Распавесці? Аднойчы ты абярэш на старай мапе месца Яшчэ не прачнуцца пеўні, ня скончацца правы ночы А мы ўжо недзе ў шляху, па пыльнай дарозе крочым І ў нашым паветры - воля, на тварах - новае сонца Верым, што лета вечна і мы будзем жыць бясконца Заплечнік, твая гітара, апошняя цыгарэта, наша ўзаемная мара - наша адзіная мэта Ты кажаш - да месца далёка, а мы басанож абодва Ты кажаш - там будзе спёка, а я люблю прахалоду Прашу паглядзець на мапу - а ў ёй відарысы гораў Бязлюдная выспа як кропка, вакол - бясконцае мора - А дзе мы? - пытаюся ціха - Мы заблукалі нарэшце. Я памыліўся, значыць. Хутка будзем на месцы. - Як? Калі мы заблукалі... - стаю, насупіўшы бровы - Той, хто не ведае шляху, знойдзе яго ў прасторы. - А як мы яго пазнаем? - цягну расчаравана...І хочацца мне дадому, каб заўтра на працу рана...Каб піць св ... Читать дальше » |
|
Ат, колькі б вяровачцы ня віцца А мы не збываемся Як сон на суботу Збываецца толькі мая самота Ат, колькі б мары ня марыцца А мы не здараемся Невыпадкова Я - толькі час, ты - уся прастора Я - усё мінаю, ты - ахінаеш Я - уцякаю, ты - стала трываеш
Воля ў клетцы ёй толькі сніцца Ты адпусці яе ў неба па крылы Збудзецца, здарыцца спеў гаманлівы Час стане вечны, прастора бясконцай Мы прамінем, ахінаючы сонца Мы ўцячэм да мора руч'ямі Гэта жыццё Пад намі, над намі В'ецца вяроўкай, хістаецца марай І замыкаецца ў кола самсарай
|
|
Я напісала беззаганнае Я сярод ночы прахапляюся А ноч паволі днём змяняецца Ды хіба я яшчэ чакаю?
Нарэшце кінуўшы чаканне Ну які чорт яго прынёс?!
|
|
Давай будзем побач Апоўнач У вясновым трымценні І ў сэрцы зімы Давай будзем побач у падзенні і ўзлёце Тварам да неба і да сцяны Цябе заклікаю - давай у Запаляр'і там дзе пануюць адвечныя льды А хочаш у пустэльні, у ссохлай Сахары дзе толькі вярблюдам хапае хады Давай будзем побач! Дзе слодыч і горыч Дзе моц і знямога Дзе цемрадзь і свет Давай будзем поруч Спакой з насцярогі Пакуты з кахання Існасць з прыкмет Куды б нам ні крочыць Давай будзем побач Не разыйсціся нашым шляхам Нават калі са шляхоў мы збочым Зямля і паветра...
|
|
Калі клікала цябе "сонцам", яшчэ не ведала, што я - "Ікар" |
|
А ты ў мяне назаўжды... На школьнай алеі пад покрывам клёну |
|
Я губляю цябе
Як губляюцца людзі ў натоўпе Безліч твараў размые знаёмыя рысы твае У шматгалоссі твой голас гукне І паволі патоне Гарадзкой віхурой у адначассе яго захлыне Я губляю цябе Як зіма ў знямозе адчаю У сакавіцкіх нізінах хавае свае снягі Нібы толькі здаецца, што гэта вясна наступае Нібы гэтых снягоў не крануюць яе ручаі Я губляю цябе У гэтым надта вялікім свеце Свет імчыць цягніком І жыццё за вакном ляціць А я мару сыйсці на прыпынку У жытнёвым сонечным леце Адшукаць там цябе і ніколі ўжо не згубіць. |
|
Гэта мы ўзгаданыя ўва ўсіх легендах пра каханне
Гэта мы - белая дама і чорны манах Гэта пра нашу гісторыю мараць купальскім світаннем І ў замку Гальшанскім наш пахаваны прах. Нас апяваў Нестар - былы летапісец На вуліцах старай Гародні блукаем прывідамі мы Заўважныя кожнаму ўночы, каго напаткае месяц Выходзім, нібыта з палацу - са срэбнай ад свету сцяны. Нідзе не знайшоўшы спакою Мы княжыч літоўскі і панна Спавітыя між сабою, узятыя ў кайданы Аб нас складае паданні Кожны, хто прагне каханне І нашу журбу адвячоркам Разносяць з касцёлу званы... |
|
"Будем друг друга любить - завтра нас расстреляют" (с) Гляджу на твар твой, асветлены сонцам і не маю куды падзецца ад мора пяшчоты. Княжыч мой літоўскі! Каханне да цябе выратавала мяне з палону зацятага сну, з страшнага зачаравання беспачуццёвасці. Кажаш мне - няма іншых, веру і не магу паверыць, зведаўшы ўжо горкую шкадобу расстанняў і сугучча словаў, што вось ты - адзіны. Як увекавечыць цябе, апярэзаны чырвонай істужкай па ільну валасоў, анёлак мой? Усё ў табе гожае, усё ў табе любаснае - крыху асмуглены твар, блакіт вачэй... Ты - адно крыло, я - другое, узнімемся па-над прасторай, за край сусвету, а паміж намі завіруе паветра, пранясецца процьма мэтэораў, запаляцца і згаснуць зоры - мінуюць зямные стагоддзі. Ты - лекі ад непазбыўнай самоты маёй, крок наперад, жыццядайны уздых. Зорнае маё наканаванне, муж бясстрашны, с табой рушыць і ў чыстую будучыню мары і ў змрочны палац таямнічай свядомасці, у пустэльню выпрабаванняў і ў азеленыя палі надзеяў. Спеў сэрца
...
Читать дальше »
|