|
эй, друг, расскажи мне, откуда вдруг рождаются песни, ритмы все эти подводные рифы эй, друг, расскажи мне, откуда на гитарном грифе взял ты эти строгие рифмы и сложил их в прекрасную песню? о тебе, обо мне и об этом огромном мире эй, друг...расскажи мне... |
|
Жыву, а час сабе мінае
Жыццё сплывае ў ціхі дым Я веру, што пакуль кахаеш Ты застаешся маладым Кахаю, веру, што кахаю Мінае дзень і ўслед за ім Мне новы дзень не выпадае Бо я ўвесь час жыву адным У ім свет квітнеючых каштанаў Ігрушаў дзікіх спелы пах І ты адной мяне частуеш Каб запаветны зведаць смак З таго імгнення час - адвечны А на заходзе і світанні Нам з першым і апошнім промнем З'яўляецца выра...каханне! |
|
Частка першая. А. Ішоў снег. Кружляў па коле, вырываўся з яго, засыпаў дамы і твары. Дамы яшчэ спалі, а заспаныя твары, умытыя снегам, у змрочным ранішнім святле выглядалі асветленымі. Грукат трамвая, дробнае трымценне шкла ў такт яму стваралі адчуванне руху. "Цікава...колькі часу можна зусім не варушыцца?" - праплывала думка ў галаве Мар'яны. Раз, два, тры... "- Прабачце!" - перабіла думкі кабета ў жоўтым капелюшы і з пытаннем у вачах паглядзела на Мар'яну. Тая адказала тым жа здзіўленым позіркам. "- Вы выходзіце ці не?"- ужо крыху нецярпліва прамовіла кабета. "- Прабачце..." - нібы рэха паўтарыла Мар'яна і адыйшла ўбок. "Раз, два, тры...." - "Прабейце, калі ласка, талончык!" - звярнулася да яе далонь з прыгожымі блакітнымі пярсцёнкамі на пальцах. "- На шчасце" - сказала Мар'яна замест "калі ласка" і аддала руцэ талончык. "Раз, два..." "Калініна. Наступны прыпынак..." - "Вой, гэта ж мой!" - ускрыкнула Мар'яна і кінулася да дзвярэй. "- Заснула хіба?" - к
...
Читать дальше »
|
|
а над вечнасцю пануе імгненне...
затрымціць пажоўклым лістом ператворыцца ў ліст зялёны расквітнее ў траўні наноў прамільгне караблём аблокаў карабель растане ў дым так растане ў выяве старога той, хто зараз жыве маладым а ў імгненні тоіцца вечнасць вось яно - мінула, сыйшло па рацэ з найменнем - Забвенне сваі хвалі далей панясло зварухнуўся адвечны космас неспасціжнай загадкай быцця і адбілася вечнасць у імгненні чалавечага веку жыцця |
|
У сваім шчасці, у неспатольнай празе да жыцця, што апантала мяне ўяўнай марай, няўжо я забылася на цябе?
Едучы ў кожнадзённым транспарце і гледзячы праз шыбы альбо на ранішнія ці вечаровыя чалавечыя твары, няўжо не памятаю рысы твайго твару? Слухаючы музыку трохгадовай даўніны, раскачваючыся пад хвалі гучанняў і меладычных пераліваў, ці не ўзгадаю цябе, якому прысвячаліся спевы тыя? Прыходзячы па заснежаных месцах, дзе некалі цвілі і шапацелі ветразі зялёных дрэваў, ці не адчуваю тваіх крокаў, замеценых снягамі і патануўшых у соннай глыбіні? Ці засталіся хаця б якія ўзгадкі пра цябе, апроч мігцення ценяў у натоўпе, апроч няўлоўных зменаў дня і ночы, зямлі і неба, зімы і лета, апроч раптоўна напаткаўшых дэжавю? |
|
мы не захаваліся перад выхадам
адноўлены ўзроўні, страчаны паролі ужо невядома, хто з нас якую выконваў ролю забыты імёны у нябыт паляцеў сціплы здабытак пачуццяў які стваралі штодзённа глядзім адно на аднога разгублена з новай прасторы і ў позірках, як і ў сэрцах мігціць толькі надпіс game over |
|
Варажы ты, мая варажэя
Як мяцеліца снегам віруй У жыццёвых маіх завеях Твар каханага мне намалюй Дзе ён суджаны зараз, дзе мілы У чым сум і яго весялосць З кім ён зараз пяе і гуляе? Сустракае сваю маладосць? Як пазнаць мне яго, варажэя? Як адчуць, што сустрэчны - ён? Замятае мой лёс завея! І здаюся я ў снежны палон Ці ён вызваліць? Ці адагрэе? Ці адгоніць сум і тугу? Што мой сум? Я ж па ім сумую! У халодных абдымках ільду! Варажы ты, мая варажэя! Замяці-заблытай шляхі, Каб адно толькі суджаным лёсам Давялося сцяжынкі знайсці! |
|
Да цябе - акіян пяшчоты
Перакінуся рыбінай шпаркай Паўз азёры і рэкі памчуся Каб паклікаць з прыдоння русалкай Да цябе - неабмежнасць прасторы Перакінуся гукам і словам Толькі з вуснаў якое сарвецца І паўторыцца мною нанова Да цябе - караваны малітваў З безжыццёвай спякотнай пустэльні Стану фата-марганным прывідам І мільгну паўз твой роздум ў малельні Да цябе - недасяжна далёка Хіба толькі аб зоры разбіцца І ў які-небудзь жнівеньскі вечар Па шчацэ нябёсаў скаціцца... |
|
Мой няблізкі, гасцінец нязнаны Як віруючы Тыгр ці Евфрат Край чужыны, край басурманаў Ці ты некалі будзеш мне - брат? Ці ты сядзеш са мной ля мора Што раняла блакітнае шкло І разбіўшы яго на аскепкі Адным з іх мне ў сэрца лягло Каб садніць, працяўшы журботай Непакоіць, хістаць па баках Каб увесь час сумаваць мне па дому Як ня добра было б у гасцях... Мой далёкі, мой недасяжны Як Байкал ці чароўны Амур Таямнічы заўжды, прыцягальны Родны край мой - падмурак і мур Я ўвесь час да цябе імкнуся Як Адам у свой страчаны вырай Нібы толькі там абуджуся Ад вядзьмарства насланага лірай Нібы толькі пабачу і ў момант:
Песня л'ецца і сэрца пяе І на свет гэты, урэшце, не новы Нараджаецца новы паэт Гэты спеў мой, і шчыры, і сумны Радасць дзён у няроднай зямлі Ці мой смех без радзімы вясёлы? Ці магу я адчуць, што жывы? Ці пад гэтым прыгожым небам Пад блакітам зор ... Читать дальше » |
|
У бясконцай бяззорнай начы
Абгарні мяне чорным плашчом Мы з табой пасядзім удваіх Мы з табой пагаворым дажджом Пра нязграбнасць і веліч сусвету Пагрукочам па дахам сшарэлым І прагонім дадому кабету Што ідзе шляхом запазнелым Зазірнем у адтуліны вокнаў Дзе жыццё ідзе і праходзіць Абыйдзем над мастом беспрытульных Што прытулак пад ім знаходзяць У бясслаўнай начы запаведнай Працягні да мяне свае рукі Праз абшары і праз абсягі Наспатоль неспатольны смутак У часіны бяссоння без сонца У часы панавання змроку Уся душа на тваіх далонях Нібы толькі з майстэрні бога Як з празрыстай чыстай крыніцы Незаплямленая, бездакорная Абдымі мяне, абгарні мяне Ноч бясконцая, ноч бяззорная. |