Абгарні мяне чорным плашчом

Мы з табой пасядзім удваіх

Мы з табой пагаворым дажджом
Пра нязграбнасць і веліч сусвету

Пагрукочам па дахам сшарэлым
І прагонім дадому кабету
Што ідзе шляхом запазнелым
Зазірнем у адтуліны вокнаў
Дзе жыццё ідзе і праходзіць
Абыйдзем над мастом беспрытульных
Што прытулак пад ім знаходзяць
У бясслаўнай начы запаведнай

Працягні да мяне свае рукі
Праз абшары і праз абсягі
Наспатоль неспатольны смутак
У часіны бяссоння без сонца
У часы панавання змроку
Уся душа на тваіх далонях

Нібы толькі з майстэрні бога

Як з празрыстай чыстай крыніцы
Незаплямленая, бездакорная
Абдымі мяне, абгарні мяне
Ноч бясконцая,  ноч бяззорная.