Як будзе дзіўна і надзвычай сумна
Калі праміне двадцаць пяць гадоў
І зноў каляндар паверне на восень
Сустрэць сваю сённяшную любоў
Яму ўжо будзе значна за сорак
І скроні кране прамень сівізны
А ты відавочна ў рысах пазнаеш
Таго, хто зараз зусім малады
Ён будзе ісці па намоклым праспекце
А вецер кідаць у спіну лісты
У яго ўжо будзе сям'я-праца-дзеці
І будзеш насустрач ісці яму ты
Кароткім імгненнем і кропкай прасторы
Злучыцца рознасць вашых шляхоў
І зорныя будуць на небе разоры
З якіх ужо выспела столькі гадоў
І роўна нічога не здарыцца потым
Жыццё пабяжыць, як бяжала раней
І ты ўжо зараз прадбачачы гэта
Абдымеш яго ледзьве чутна мацней.