Як будзе дзіўна і надзвычай сумна

Калі праміне двадцаць пяць гадоў

І зноў каляндар паверне на восень

Сустрэць сваю сённяшную любоў

Яму ўжо будзе значна за сорак

І скроні кране прамень сівізны

А ты відавочна ў рысах пазнаеш

Таго, хто зараз зусім малады

Ён будзе ісці па намоклым праспекце

А вецер кідаць у спіну лісты

У яго ўжо будзе сям'я-праца-дзеці

І будзеш насустрач ісці яму ты

Кароткім імгненнем і кропкай прасторы

Злучыцца рознасць вашых шляхоў

І зорныя будуць на небе разоры

З якіх ужо выспела столькі гадоў 

І роўна нічога не здарыцца потым

Жыццё пабяжыць, як бяжала раней

І ты ўжо зараз прадбачачы гэта

Абдымеш яго ледзьве чутна мацней.