Як губляюцца людзі ў натоўпе

Безліч твараў размые знаёмыя рысы твае

У шматгалоссі твой голас гукне

І паволі патоне

Гарадзкой віхурой у адначассе яго захлыне

Я губляю цябе

Як зіма ў знямозе адчаю

У сакавіцкіх нізінах хавае свае снягі

Нібы толькі здаецца, што гэта вясна наступае

Нібы гэтых снягоў не крануюць яе ручаі

Я губляю цябе 

У гэтым надта вялікім свеце

Свет імчыць цягніком

І жыццё за вакном ляціць

А я мару сыйсці на прыпынку

У жытнёвым сонечным леце

Адшукаць там цябе і ніколі ўжо не згубіць. 

Гэта мы - белая дама і чорны манах

Гэта пра нашу гісторыю мараць купальскім світаннем

І ў замку Гальшанскім наш пахаваны прах.

Нас апяваў Нестар - былы летапісец

На вуліцах старай Гародні блукаем прывідамі мы

Заўважныя кожнаму ўночы, каго напаткае месяц

Выходзім, нібыта з палацу - са срэбнай ад свету сцяны.

Нідзе не знайшоўшы спакою

Мы княжыч літоўскі і панна

Спавітыя між сабою, узятыя ў кайданы

Аб нас складае паданні 

Кожны, хто прагне каханне

І нашу журбу адвячоркам 

Разносяць з касцёлу званы...