Калі ты сыходзіў мне заставалася толькі чаканне

Я паўтарала, што дачакаецца той, хто умее чакаць.

Што наша жыццё - квінтэсэнцыя выпрабаванняў

І час такім чынам спрабуе выпрабаваць. 

Гэты не ён, а мы яго падзялілі

На ўмоўныя "учора" і "заўтра"
Каб верыць, што будзе яно. 

А час не ведае ліку, ён спіць на плячах у атлантаў

І ў снах з чалавечых жыццяў складае нямое кіно. 

Але калі ты сыходзіў, пакінуўшы мне чаканне

Стужка спынялася раптам, абраўшы ўдалы фрагмент

У ім размывалася "учора", у ім спынялася "заўтра"
І рэжысёр апантана стосы ірваў кіналент. 

Калі ты сыходзіў, чаканне адразу глядзела ў вочы

Маўляў - "Не чакала? А вось я, гасцінна мяне прымай"

Бывала да позняй ночы

У абдымках гэтага госця

Сядзелі на падваконні і горкі дзялілі чай. 

Калі ты сыйшоў незваротна
Чаканне яшчэ спачатку 

Доўга мясцілася побач

Разам са мною жыло

Ранкам мяне абуджала

І сустракала ля ганку

Шэптам тваім шаргацела

А потым таксама сыйшло...