Хлопчык бяжыць, раскінуўшы рукі, з гары

- Забяры мяне, вятрыска, забяры!
Падхапі мяне, памчы на ўсход
Па сляду, што кінуў самалёт
Па аблочнай беласнежнай пухнаце
Што над усім плыве і ўсё мінае
Тое, што вясною прарасце
Тое, што пад восень зарастае

Хлопчык бяжыць, раскінуўшы рукі, з ўзбярэжжа
- Неба, забяры мяне ў бязмежжа!
Пакажы няўлоўны далягляд
Да якога не дайсці ніяк
Дзе радзіцца сонца і заходзіць
Усё з'яўлецца і гэтак жа сыходзіць

Хлопчык ляціць, раскніуўшы рукі, як птушка
За плячьмі парашут, а за спінай - жыцця кінастужка
Побач - мессеры, унізе - страляюць гарматы
Нібы брэшуць сабакі ў двары
Нібы толькі страчаць аўтаматы...

Хлопчык ляжыць, раскінушшы рукі, з раллі
І аблокі плывуць, як і сотні стагоддзяў плылі
Лёс кароткі пражыў - ды жыцця, бадай, не прыкмеціў
І бязмежжа ў вачах, і ўсходні самоціцца вецер...